Kadıköy Yolu

bir otobüsün içindeyim hapis, bir de gözlerinden ırak yaşam,

eskiden gözlerinde hapsolurdum şimdi uzağı seyrediyorum camdan,

ineceğim durağın adını bilmiyorum inanırsan,

seni terk ettiğim o an'ın ardından kaçıyorum işte,

hala tükenmeyen umudum var solumda,

bir de ısrarla git diyen gururum,

kaçtır bir ses arıyorum, gitme diyen,

uyduğum umudum olsaydı sevinçten ağlardım inan,

durmaksızın da seslenmesen olurdu,

bir nota çıksaydı ağzından en azından,

şu mapus anlarımdan atlayıp koşardım yanına,

ben gözlerini özlüyorum gözlerini,

sen her gün aynada görüp beğenmezsin ya kendini,

ben şimdi her sağıma döndüğümde,

sanki tüm kadınlar burda senden bir parça taşıyor gibi,

bütün gözler siyah bütün dudaklar nemli,

tüm cızırtılar senin sesin,

tüm kahkalarda sohbetin saklı sanki,

ah aksi halim,

giden şu ayaklarım,

hapisten kaçmazlar da şimdi,

kadın, gelme artık,

ineceğim durağa az kaldı saat de akşam vakti,

otobüsdeyim,

inanırsan tabi..

-emirhan özdemir