bir son bu,
tükenmişlik, aslında azledilmeyi bekleyen bi melek gibi,
biraz mağrur tanrısına, biraz çekingen,
ki kırık yönleri aksine yaşamının,
derin.
sessiz bir eylem içerisinde kalbi,
zihninde bir ton kelime hapis hayatı ebedi,
varoluşsal bir çalkantı yaşayan kadın,
serzenişlerini duymaz tanrın,
ağrıyan bir dişle uyan yine,
homurdanan bir aile,
ilgisiz bir sevgili, ki aslında haklı kendine göre.
uyan ama uyuyama,
çünkü her denemesi başarısız bir eylem,
korku dolu, uzun, sığ, sancılı,
göz kapakların,
kocaman gözlerinin muhafızları,
karın tokluğuna çalışsın yine bu gece,
aslında su vermeyi ihmal etmiyorsun,
günde beş öğün.
aklının bi sınırı var ve de sabrının,
pişmanlıklar aklı başında bi insanın,
kaldırabileceği bir ağırlık gibi mi sence?
bu yük kısmen de olsa parçan,
bir ip yok çünkü sırtında,
bir kordon misali tam gövdenin ortasından,
o doğum lekesinin çaprazında birleştiriyor bizi,
ki ben kendimce haklıyken bile,
kendimce üzgünken yahut kendimce hayal kurarken,
her hareketimle seni incittiğimin farkında bile değilim,
haklı yere yahut haksız,
bilinçli bir şekilde yahut bilinçsiz,
nasıl acıtabilirdi ki zaten?
gökyüzü çok güzel, evren,
hayat, upuzun bir serüven önünde,
bir bekleyişin ardından gelen sefa,
eminim kurtarıcın olacaktır,
sen bunları okurken bir odanın ranzasında,
ben bi park köşelerinde sürtecek,
ve bu gece yine seni üzerek uyuyacağım,
ki haklı ki haksız,
ki bilinçli ki bilinçsiz,
zorla ama,
kesinlikle zorla yapılmış bir eylem olacaktır bu
tanrı böyle istiyor çünkü,
o seni böyle görmek istiyor,
o bizi böyle görmek istiyor,
yoksa bu duygusal koğuşlarda ne beni hapsederdi,
ne de seni azlederdi,
affı olmayan tek suç ölümdür,
bir gün birbirimizi affedemeyeceğiz,
ki tanrımız o gün bizi affedecek,
o bilek güreşleri bi sonuca varacak,
ve sebeplerin hepsi yok olacak meleğim,
sessizlik istiyorum, bir de tatil,
ki bi bira da fena gitmezdi şu an,
ne yapmalı dersin?
tekele mi sahile mi?
tabi ki eve meleğim tabi ki.
-emirhan özdemir
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder